Week 18 - I believe I can fly!
Door: Judith
Blijf op de hoogte en volg Judith
07 Januari 2015 | Nieuw Zeeland, Queenstown
Lieve allemaal,
Deze week stond in het teken van ontzettend gave activiteiten, waaronder Franz Josef en Skydiven. Wat is het Zuidereiland toch leuk! Dus hier gaat die dan weer.
Woensdag 31 december, de laatste dag van 2014. De dag die ik af ga sluiten in het mooiste land van de wereld, Nieuw Zeeland. Helaas was het geen mooie dag. Het was erg bewolkt en af en toe regende het zelfs. Zelfs de poging om gewoon je bikini aan te doen en te hopen dat het weer goed was werkte niet. Dan bleef er nog maar 1 optie over, naar de zon toe rijden. Samen met Geert, Naomi, Julia en ik zijn we naar de zon gaan rijden. Met behulp van de tomtom en goed verstand waren we terecht gekomen op een grasveldje naast de weg. Wat zouden de mensen op de weg wel niet gedacht hebben toen ze ons daar zagen zonnen. De zon was erg fijn totdat ook hier de wolken de zon gingen bedekken. We zijn toen terug naar het hostel gegaan.
We moesten hier toch meer gaan haasten dan gedacht. Snel een drankspelletje gedaan, pizzaatje gegeten en onze spulletjes gepakt om zo naar het festival te gaan. Deze dag gingen we met z'n allen naar Rhythm and Alps.
Toen we op het festival aan kwamen rende ik samen met Maaike over het grasveld. Dit was natuurlijk niet zo slim en voordat we het wisten lagen we op de grond. Een goed begin van een mooie avond. Na de tickets te hebben laten zien, de bandjes in ontvangst te hebben genomen was het tijd om te gaan genieten van de muziek. Na nog geen 5 minuten zakte ik zo hard door mijn enkel dat ik even niet meer kon opstaan. Ik laat me natuurlijk niet kennen en ben als een mankerik lekker door gaan dansen.
En toen was het ineens 12 uur. Er werd niet afgeteld, er was geen vuurwerk. Ik ben iedereen maar gelukkig nieuwjaar gaan wensen. Ik heb erg genoten van het festival.
Toen we terug liepen naar de bus deed mijn enkel steeds meer pijn en het lukte gewoon niet om er normaal op te staan, maar ach het was nog maar een klein stukje. In het hostel was mijn enkel echt enorm dik, ik was er heerlijk door heen gegaan. Met pijn en moeite ben ik het stapelbed ingeklommen en ben lekker gaan slapen.
En hier komt die dan hoor, 1 januari 2015! Ja mij enkel was nog steeds dik, heb er een sokje voor gekocht en het is goed gekomen. Dus genoeg over mijn stomme enkel. Ik had geen kater, voelde me goed, een uitstekend begin van 2015. In de middag hebben we afscheid genomen van de mannen. Zij gingen weer verder reizen en wij bleven nog een dagje in Wanaka. We hebben nog heerlijk bij het meer gelegen en genoten van de zon. Dit jaar had ik helaas geen soep van oma, maar een variatie van de pastatonijnschotel. Na het eten zijn we nog naar een cafe gegaan om met een cappuccino de planning voor de reis af te maken. Helaas werkte de wifi niet en zijn we naar bed gegaan.
Vrijdag 2 januari waren we vroeg opgestaan. Op de planning stond dat we eerst naar Mount Cook gingen en daarna naar Franz Josef. Dit ligt lekker dichtbij elkaar op de kaart. Nou hier komt het verhaal natuurlijk.
De weg naar Mount Cook was de weg die we al een keer gereden hadden opweg naar Wanaka. De omgeving is hier natuurlijk super mooi. Toen we bij Mount Cook aankwamen gingen we eerst informatie vragen over een wandelroute die we konden gaan doen. De wandelroute zou heen en terug maar 2 uur duren. Zonder wandelschoenen en lunch begonnen we aan de wandelroute. We zouden dus na een uurtje een heel mooi meer tegen komen ofzo. De route die we liepen was de Hooker Valley route. Het was een erg mooie route. De bergen waren mooi, de sneeuw, de watervallen, de hangbruggen, alles was schitterend. Helaas hadden mijn benen geen zin om te lopen en liep ik de tocht met zware benen. Na 1uur en 45minuten waren we er nog steeds niet. We hebben toen besloten om maar terug te gaan naar de auto. Verhongert kwamen we weer aan bij het begin. We hebben in plaats van 2 uur gewoon bijna 4 uur gelopen. We zijn toen gelijk wat gaan eten in het restaurantje.
Maar hier komt het. Toen we Franz Josef intoetsen op de navigatie kwam er te staan dat we 6 uur moesten rijden! Ieder van ons had zich ingesteld op een ritje van een uurtje. Nou daar gingen we weer richting Lake Wanaka. Gelukkig hadden we contact gehad met het hostel en was het geen ramp dat we veel te laat aan zouden komen. Onderweg probeerden we nog wat te zoeken qua eten, maar omdat we in de bushbush waren was er niks te vinden. Gelukkig vonden we rond 9 uur een supermarktje, die op het punt van sluiten stond, waarbij we een broodje konden kopen. Om half 11 kwamen we eindelijk aan in Franz Josef. We zijn lekker naar bed gegaan.
Zaterdag 3 januari hadden we een hele leuke activiteit op de planning. We gingen met de helikopter naar de Franz Jozef glacier. Maar eerst de hectische ochtend. We hoorden van Ella, die toevallig dezelfde trip op dezelfde dag had geboekt dat we ons moesten inchecken. Maar met wat verkeerde instructies liepen we helemaal de verkeerde kant op. Dus wij weer naar een informatiecentrum die ons, gelukkig, wel de goede kant opstuurde. Toen we bij de checkin kwamen bleek pas dat we om 12 uur hoefden in te checken. Dus weer snel terug naar het hostel om de laatste dingetjes te pakken.
Om 12 uur gingen we ons dan ook netjes aanmelden. Ik kreeg weer de bekende naam Juliette. Ik kom er ook nooit meer vanaf. Na wat digitale formulieren ingevuld te hebben werden we gehesen in een sexy glacier pakje. Deze outfit bevat een regenbroek, dikke geiten sokken, laarzen, een zijtas met ijzers voor onder je laarzen en een winterjas. Na instructies gehad te hebben liepen we met onze winterkleding in de felle zon naar de helikopter! Op de heenweg zaten Maaike en Julia voorin en samen met Naomi zat ik achter. We hadden een privé heli. Het was echt super gaaf om te vliegen met de helikopter. Super gaaf om alles vanuit de lucht te zien. De helikopter landde op het ijs van de gletsjer. Op het ijs werden we voorgesteld aan onze gids, Peter from Engeland. Eerst kregen we de opdracht om de ijzers aan onze laarzen te maken. De ijzers dienen er voor dat je gewoon over het ijs kan lopen zonder uit te glijden. Daarna was het tijd om te beginnen aan de tocht. De wandeling was echt ontzettend gaaf. We kregen leuke gletsjer weetjes te horen en mochten het ijswater drinken. Eindelijk weer water zonder chemicaliën. Ik heb heel erg genoten van de 3 uur die we doorbrachten op de gletsjer. We werden daarna weer teruggebracht met de helikopter. Dit keer mocht ik samen met Naomi voorin! Dit hele gebeuren was echt super leuk, echt een aanrader. Na de vele indrukken zijn we nog heerlijk naar de hotspa gegaan. We hebben hier nog lekker zitten genieten.
Na de spa gingen we lekker eten. Vooral Maaike genoot van haar creamy mushroom soepje. Wanneer iemand vraagt of die een foto van je eten mag maken is er duidelijk iets goed mis. De soep was een vieze, gekkleurige gelei. Om het eten goed te maken zijn we lekker wijntjes gaan drinken. Het werd later en later, maar Maaike en ik waren nog niet moe. Dus gingen we samen het avontuur in Franz Josef op zoeken. Al snel kwamen we twee jongens tegen die eigenlijk op weg naar huis waren. Samen met hun gingen we naar de enige kroeg die nog open was. In deze kroeg was eigenlijk niks te beleven. Wel hadden we hier een van de gletsjertourguides leren kennen. We zijn toen samen met hem naar zijn huis gegaan waar ook alle andere gletsjertourguides wonen. Na een tijdje vonden we het hier niet meer leuk en zijn Maaike en ik weggelopen. Het was een leuk avontuur!
Zondag 4 januari stond op de planning om door te rijden naar Queenstown. In de ochtend hadden we al verschillende hostels gebeld of er nog plek was. Bij elk hostel dat we belden kregen we te horen dat ze vol zaten. Nou daar zaten we lekker mee. Desalniettemin zijn we toch naar Queenstown gereden.
Allereerst kwamen we weer door Wanaka. Wanaka is een beetje het Rotorua van het Zuidereiland, we kunnen er maar geen afscheid van nemen. Hier hebben we lekker een broodje gehaald en hebben we voor de laatste keer aan het meer geluncht. Daarna was het toch echt tijd om naar Queenstown te gaan. Onderweg reden we weer langs het festival van Oud en Nieuw. Alles stond er gewoon nog. Daarna reden we langs het hek wat vol hing met BH's.
Toen we in Queenstown aankwamen hadden we dus nog steeds geen slaapplek. Na verschillende, veel te dure hotels af gegaan te zijn hadden we besloten om nog een keer alle hostels te gaan bellen. Gelukkig hadden we er gelijk eentje te pakken waar ook nog gratis ontbijt en diner bij zit. Wel moesten we 1 nacht allemaal verspreid liggen. In het begin leek mij dit niet erg, maar toen naderde de nacht. Ik lag natuurlijk weer op de kamer met de dronken mensen die geen rekening houden met hun kamergenoten. Dus om een uurtje of 3 werd er een uur lang geschreeuwd, met water gegooid, het licht aan en uit gedaan en ga maar zo door. Kortom ik was chagrijnig.
Maandag 5 januari was ik blij toen ik eindelijk uit die verschrikkelijk kamer kon. We zouden een leuke hike gaan doen met de naam Queenshillwalk. We waren nog niet bij het begin punt en we waren het al zat. Dus toen zijn we lekker terug gegaan en hebben we een ijsje gehaald. Toen was het tijd om me in te gaan schrijven voor Skydiven samen met Julia. Met kriebels in mijn buik hadden we voor de hoogste gekozen! Maar ik moest er nog wel een dagje op wachten.
We hebben in de middag de planning afgemaakt voor het Zuidereiland om niet weer voor verrassingen te komen staan, zoals met de volgeboekte hostels. Om 4 uur gingen we naar de Icebar in Queenstown. Het is hier tussen de -5 en -10 graden. We kregen een dikke jas aan en handschoenen. Ook namen we er een heerlijke cocktail bij die werd geserveerd in een glas van ijs. Naomi was bang dat haar glas uit haar handen zou vallen. Maaike maakte de opmerking terug dat er antislip op de handschoenen zat dus dat dat niet zou gebeuren. Toen alle gezichten zich naar Naomi der handen draaiden zagen we dat ze haar handschoenen andersom aan had, dus met de antislip aan de buitenkant. Lekker bezig Naom! We hielden het niet langer uit dan een halfuurtje en zijn toen weer lekker buiten gaan zitten waar het warm was.
In de avond kwam Ella nog gezellig even langs, maar niet tot laat want we waren een beetje moe.
Dinsdag 6 januari de dag waarop het allemaal ging gebeuren, skydiven! Voordat we dit gingen doen hebben we lekker uitgeslapen en rustig aan gedaan. Om 1 uur moesten we ons melden bij Nzone, het bedrijf dat de skydive organiseert. Het liep enorm uit, maar de zenuwen vielen mee. Rond half 3 gingen Julia en ik dan echt op weg naar de plek waar het ging gebeuren. Toen we hier aan kwamen ben ik nog snel twee keer naar de wc gegaan. Ik ging steeds meer lachen en praten, jaja de spanning nam toe. Toen ik mijn pakje aankreeg, werd voorgesteld aan mijn videoman en mijn springmaatje was het toch echt tijd om in het vliegtuig te stappen. Ik zat lekker tussen de mannen in. De nodige grapjes werden nog gemaakt. Op 12,000 feet gingen de eerste springers er al uit. Je zag ze een voor een het vliegtuig uitspringen, alsof het niks is. Daarna ging de deur van het vliegtuigje weer dicht en vlogen we door naar 15,000 feet, de hoogte waarvan ik mijn dive ging maken. De kriebels namen toe, en toen bam, mijn cameraman deed de deur van het vliegtuig weer open. Het was gelijk mijn beurt om naar het randje van het vliegtuigje te kruipen op mijn billen. Daar zat ik dan, op het randje van het vliegtuig. Ik voelde de wind al langs mijn enkels gaan en zag natuurlijk ook hoe hoog ik zat. There is no such thing as try, only do or did not do. Dus met een wupsje vielen we uit het vliegtuig. Met een gil, want die hoort er natuurlijk bij als Judith zijnde, had ik een vrije val van ongeveer 60 seconden. Het was zo extreem cool!! Echt bizar gewoon. Daarna ging de parachute uit en vlogen we langzaam naar beneden. Ik mocht ook nog even de parachute besturen, echt super gaaf. En toen was alles al voorbij en stond ik weer met beide voetjes op de grond. Julia kwam meer met haar bibsie weer op de grond terecht! Wauw dit is echt iets wat ik nooit meer van mijn leven zal vergeten en kan niet wachten totdat ik samen met Alex 18,000 feet kan springen in Franz Josef. Ja Alex, je gaat met mij mee! Vol adrenaline liepen Julia en ik weer naar het busje. Zat er gewoon een vrouw naast ons te kotsen, gadsie. Ook was het gek dat Julia en ik de enige twee waren in het busje die zaten te schreeuwen hoe gaaf het wel niet was.
Na het Skydiven werden we weer herenigd met Maaike en Naomi die hadden geparaglided en hadden we nog even aan het meer gelegen. In de avond gingen wij naar Ella toe en hebben we nog gezellig door de stad gelopen. Het was echt een super dag, bij het schrijven er van krijg ik opnieuw kriebels!
Dit was de week weer!
Liefs, Judith
Deze week stond in het teken van ontzettend gave activiteiten, waaronder Franz Josef en Skydiven. Wat is het Zuidereiland toch leuk! Dus hier gaat die dan weer.
Woensdag 31 december, de laatste dag van 2014. De dag die ik af ga sluiten in het mooiste land van de wereld, Nieuw Zeeland. Helaas was het geen mooie dag. Het was erg bewolkt en af en toe regende het zelfs. Zelfs de poging om gewoon je bikini aan te doen en te hopen dat het weer goed was werkte niet. Dan bleef er nog maar 1 optie over, naar de zon toe rijden. Samen met Geert, Naomi, Julia en ik zijn we naar de zon gaan rijden. Met behulp van de tomtom en goed verstand waren we terecht gekomen op een grasveldje naast de weg. Wat zouden de mensen op de weg wel niet gedacht hebben toen ze ons daar zagen zonnen. De zon was erg fijn totdat ook hier de wolken de zon gingen bedekken. We zijn toen terug naar het hostel gegaan.
We moesten hier toch meer gaan haasten dan gedacht. Snel een drankspelletje gedaan, pizzaatje gegeten en onze spulletjes gepakt om zo naar het festival te gaan. Deze dag gingen we met z'n allen naar Rhythm and Alps.
Toen we op het festival aan kwamen rende ik samen met Maaike over het grasveld. Dit was natuurlijk niet zo slim en voordat we het wisten lagen we op de grond. Een goed begin van een mooie avond. Na de tickets te hebben laten zien, de bandjes in ontvangst te hebben genomen was het tijd om te gaan genieten van de muziek. Na nog geen 5 minuten zakte ik zo hard door mijn enkel dat ik even niet meer kon opstaan. Ik laat me natuurlijk niet kennen en ben als een mankerik lekker door gaan dansen.
En toen was het ineens 12 uur. Er werd niet afgeteld, er was geen vuurwerk. Ik ben iedereen maar gelukkig nieuwjaar gaan wensen. Ik heb erg genoten van het festival.
Toen we terug liepen naar de bus deed mijn enkel steeds meer pijn en het lukte gewoon niet om er normaal op te staan, maar ach het was nog maar een klein stukje. In het hostel was mijn enkel echt enorm dik, ik was er heerlijk door heen gegaan. Met pijn en moeite ben ik het stapelbed ingeklommen en ben lekker gaan slapen.
En hier komt die dan hoor, 1 januari 2015! Ja mij enkel was nog steeds dik, heb er een sokje voor gekocht en het is goed gekomen. Dus genoeg over mijn stomme enkel. Ik had geen kater, voelde me goed, een uitstekend begin van 2015. In de middag hebben we afscheid genomen van de mannen. Zij gingen weer verder reizen en wij bleven nog een dagje in Wanaka. We hebben nog heerlijk bij het meer gelegen en genoten van de zon. Dit jaar had ik helaas geen soep van oma, maar een variatie van de pastatonijnschotel. Na het eten zijn we nog naar een cafe gegaan om met een cappuccino de planning voor de reis af te maken. Helaas werkte de wifi niet en zijn we naar bed gegaan.
Vrijdag 2 januari waren we vroeg opgestaan. Op de planning stond dat we eerst naar Mount Cook gingen en daarna naar Franz Josef. Dit ligt lekker dichtbij elkaar op de kaart. Nou hier komt het verhaal natuurlijk.
De weg naar Mount Cook was de weg die we al een keer gereden hadden opweg naar Wanaka. De omgeving is hier natuurlijk super mooi. Toen we bij Mount Cook aankwamen gingen we eerst informatie vragen over een wandelroute die we konden gaan doen. De wandelroute zou heen en terug maar 2 uur duren. Zonder wandelschoenen en lunch begonnen we aan de wandelroute. We zouden dus na een uurtje een heel mooi meer tegen komen ofzo. De route die we liepen was de Hooker Valley route. Het was een erg mooie route. De bergen waren mooi, de sneeuw, de watervallen, de hangbruggen, alles was schitterend. Helaas hadden mijn benen geen zin om te lopen en liep ik de tocht met zware benen. Na 1uur en 45minuten waren we er nog steeds niet. We hebben toen besloten om maar terug te gaan naar de auto. Verhongert kwamen we weer aan bij het begin. We hebben in plaats van 2 uur gewoon bijna 4 uur gelopen. We zijn toen gelijk wat gaan eten in het restaurantje.
Maar hier komt het. Toen we Franz Josef intoetsen op de navigatie kwam er te staan dat we 6 uur moesten rijden! Ieder van ons had zich ingesteld op een ritje van een uurtje. Nou daar gingen we weer richting Lake Wanaka. Gelukkig hadden we contact gehad met het hostel en was het geen ramp dat we veel te laat aan zouden komen. Onderweg probeerden we nog wat te zoeken qua eten, maar omdat we in de bushbush waren was er niks te vinden. Gelukkig vonden we rond 9 uur een supermarktje, die op het punt van sluiten stond, waarbij we een broodje konden kopen. Om half 11 kwamen we eindelijk aan in Franz Josef. We zijn lekker naar bed gegaan.
Zaterdag 3 januari hadden we een hele leuke activiteit op de planning. We gingen met de helikopter naar de Franz Jozef glacier. Maar eerst de hectische ochtend. We hoorden van Ella, die toevallig dezelfde trip op dezelfde dag had geboekt dat we ons moesten inchecken. Maar met wat verkeerde instructies liepen we helemaal de verkeerde kant op. Dus wij weer naar een informatiecentrum die ons, gelukkig, wel de goede kant opstuurde. Toen we bij de checkin kwamen bleek pas dat we om 12 uur hoefden in te checken. Dus weer snel terug naar het hostel om de laatste dingetjes te pakken.
Om 12 uur gingen we ons dan ook netjes aanmelden. Ik kreeg weer de bekende naam Juliette. Ik kom er ook nooit meer vanaf. Na wat digitale formulieren ingevuld te hebben werden we gehesen in een sexy glacier pakje. Deze outfit bevat een regenbroek, dikke geiten sokken, laarzen, een zijtas met ijzers voor onder je laarzen en een winterjas. Na instructies gehad te hebben liepen we met onze winterkleding in de felle zon naar de helikopter! Op de heenweg zaten Maaike en Julia voorin en samen met Naomi zat ik achter. We hadden een privé heli. Het was echt super gaaf om te vliegen met de helikopter. Super gaaf om alles vanuit de lucht te zien. De helikopter landde op het ijs van de gletsjer. Op het ijs werden we voorgesteld aan onze gids, Peter from Engeland. Eerst kregen we de opdracht om de ijzers aan onze laarzen te maken. De ijzers dienen er voor dat je gewoon over het ijs kan lopen zonder uit te glijden. Daarna was het tijd om te beginnen aan de tocht. De wandeling was echt ontzettend gaaf. We kregen leuke gletsjer weetjes te horen en mochten het ijswater drinken. Eindelijk weer water zonder chemicaliën. Ik heb heel erg genoten van de 3 uur die we doorbrachten op de gletsjer. We werden daarna weer teruggebracht met de helikopter. Dit keer mocht ik samen met Naomi voorin! Dit hele gebeuren was echt super leuk, echt een aanrader. Na de vele indrukken zijn we nog heerlijk naar de hotspa gegaan. We hebben hier nog lekker zitten genieten.
Na de spa gingen we lekker eten. Vooral Maaike genoot van haar creamy mushroom soepje. Wanneer iemand vraagt of die een foto van je eten mag maken is er duidelijk iets goed mis. De soep was een vieze, gekkleurige gelei. Om het eten goed te maken zijn we lekker wijntjes gaan drinken. Het werd later en later, maar Maaike en ik waren nog niet moe. Dus gingen we samen het avontuur in Franz Josef op zoeken. Al snel kwamen we twee jongens tegen die eigenlijk op weg naar huis waren. Samen met hun gingen we naar de enige kroeg die nog open was. In deze kroeg was eigenlijk niks te beleven. Wel hadden we hier een van de gletsjertourguides leren kennen. We zijn toen samen met hem naar zijn huis gegaan waar ook alle andere gletsjertourguides wonen. Na een tijdje vonden we het hier niet meer leuk en zijn Maaike en ik weggelopen. Het was een leuk avontuur!
Zondag 4 januari stond op de planning om door te rijden naar Queenstown. In de ochtend hadden we al verschillende hostels gebeld of er nog plek was. Bij elk hostel dat we belden kregen we te horen dat ze vol zaten. Nou daar zaten we lekker mee. Desalniettemin zijn we toch naar Queenstown gereden.
Allereerst kwamen we weer door Wanaka. Wanaka is een beetje het Rotorua van het Zuidereiland, we kunnen er maar geen afscheid van nemen. Hier hebben we lekker een broodje gehaald en hebben we voor de laatste keer aan het meer geluncht. Daarna was het toch echt tijd om naar Queenstown te gaan. Onderweg reden we weer langs het festival van Oud en Nieuw. Alles stond er gewoon nog. Daarna reden we langs het hek wat vol hing met BH's.
Toen we in Queenstown aankwamen hadden we dus nog steeds geen slaapplek. Na verschillende, veel te dure hotels af gegaan te zijn hadden we besloten om nog een keer alle hostels te gaan bellen. Gelukkig hadden we er gelijk eentje te pakken waar ook nog gratis ontbijt en diner bij zit. Wel moesten we 1 nacht allemaal verspreid liggen. In het begin leek mij dit niet erg, maar toen naderde de nacht. Ik lag natuurlijk weer op de kamer met de dronken mensen die geen rekening houden met hun kamergenoten. Dus om een uurtje of 3 werd er een uur lang geschreeuwd, met water gegooid, het licht aan en uit gedaan en ga maar zo door. Kortom ik was chagrijnig.
Maandag 5 januari was ik blij toen ik eindelijk uit die verschrikkelijk kamer kon. We zouden een leuke hike gaan doen met de naam Queenshillwalk. We waren nog niet bij het begin punt en we waren het al zat. Dus toen zijn we lekker terug gegaan en hebben we een ijsje gehaald. Toen was het tijd om me in te gaan schrijven voor Skydiven samen met Julia. Met kriebels in mijn buik hadden we voor de hoogste gekozen! Maar ik moest er nog wel een dagje op wachten.
We hebben in de middag de planning afgemaakt voor het Zuidereiland om niet weer voor verrassingen te komen staan, zoals met de volgeboekte hostels. Om 4 uur gingen we naar de Icebar in Queenstown. Het is hier tussen de -5 en -10 graden. We kregen een dikke jas aan en handschoenen. Ook namen we er een heerlijke cocktail bij die werd geserveerd in een glas van ijs. Naomi was bang dat haar glas uit haar handen zou vallen. Maaike maakte de opmerking terug dat er antislip op de handschoenen zat dus dat dat niet zou gebeuren. Toen alle gezichten zich naar Naomi der handen draaiden zagen we dat ze haar handschoenen andersom aan had, dus met de antislip aan de buitenkant. Lekker bezig Naom! We hielden het niet langer uit dan een halfuurtje en zijn toen weer lekker buiten gaan zitten waar het warm was.
In de avond kwam Ella nog gezellig even langs, maar niet tot laat want we waren een beetje moe.
Dinsdag 6 januari de dag waarop het allemaal ging gebeuren, skydiven! Voordat we dit gingen doen hebben we lekker uitgeslapen en rustig aan gedaan. Om 1 uur moesten we ons melden bij Nzone, het bedrijf dat de skydive organiseert. Het liep enorm uit, maar de zenuwen vielen mee. Rond half 3 gingen Julia en ik dan echt op weg naar de plek waar het ging gebeuren. Toen we hier aan kwamen ben ik nog snel twee keer naar de wc gegaan. Ik ging steeds meer lachen en praten, jaja de spanning nam toe. Toen ik mijn pakje aankreeg, werd voorgesteld aan mijn videoman en mijn springmaatje was het toch echt tijd om in het vliegtuig te stappen. Ik zat lekker tussen de mannen in. De nodige grapjes werden nog gemaakt. Op 12,000 feet gingen de eerste springers er al uit. Je zag ze een voor een het vliegtuig uitspringen, alsof het niks is. Daarna ging de deur van het vliegtuigje weer dicht en vlogen we door naar 15,000 feet, de hoogte waarvan ik mijn dive ging maken. De kriebels namen toe, en toen bam, mijn cameraman deed de deur van het vliegtuig weer open. Het was gelijk mijn beurt om naar het randje van het vliegtuigje te kruipen op mijn billen. Daar zat ik dan, op het randje van het vliegtuig. Ik voelde de wind al langs mijn enkels gaan en zag natuurlijk ook hoe hoog ik zat. There is no such thing as try, only do or did not do. Dus met een wupsje vielen we uit het vliegtuig. Met een gil, want die hoort er natuurlijk bij als Judith zijnde, had ik een vrije val van ongeveer 60 seconden. Het was zo extreem cool!! Echt bizar gewoon. Daarna ging de parachute uit en vlogen we langzaam naar beneden. Ik mocht ook nog even de parachute besturen, echt super gaaf. En toen was alles al voorbij en stond ik weer met beide voetjes op de grond. Julia kwam meer met haar bibsie weer op de grond terecht! Wauw dit is echt iets wat ik nooit meer van mijn leven zal vergeten en kan niet wachten totdat ik samen met Alex 18,000 feet kan springen in Franz Josef. Ja Alex, je gaat met mij mee! Vol adrenaline liepen Julia en ik weer naar het busje. Zat er gewoon een vrouw naast ons te kotsen, gadsie. Ook was het gek dat Julia en ik de enige twee waren in het busje die zaten te schreeuwen hoe gaaf het wel niet was.
Na het Skydiven werden we weer herenigd met Maaike en Naomi die hadden geparaglided en hadden we nog even aan het meer gelegen. In de avond gingen wij naar Ella toe en hebben we nog gezellig door de stad gelopen. Het was echt een super dag, bij het schrijven er van krijg ik opnieuw kriebels!
Dit was de week weer!
Liefs, Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
