Week 7 – Daar komt de politie aan!
Door: Judith
Blijf op de hoogte en volg Judith
21 Oktober 2014 | Nieuw Zeeland, Auckland
Hello everybody!
Gedurende de stage dag op woensdag 15 oktober werd de opdracht weer is een stuk onduidelijker gemaakt. De directeur zag dat Maaike en ik er steeds minder van gingen snappen en probeerde ons gerust te stellen. Met veel frustraties werkten Maaike en ik verder aan onze opdracht.
Na een half uurtje kwam de directeur weer terug of we toevallig vandaag al met hem naar Rainbows End wilde in plaats van de dag erna. Rainbows End is het enige pretpark van Nieuw Zealand, de rest zijn Adventure parken. Natuurlijk vonden Maaike en ik het goed om vandaag al naar Rainbows End te gaan. Dus om 12 uur stapten wij in de auto richting het pretpark. We waren hier natuurlijk wel voor serieuze zaken, dus we stapten gelijk in het schommelschip. Af en toe maakten we een foto van een safety bordje en liepen we weer door naar de volgende attractie. Met een klein beetje de baas te pushen stapten we samen, zonder Maaike, in de engste attractie die er was. Een paal die draaiend over de kop ging. Dit klinkt een beetje vaag, maar het was wel super gaaf. Al kostte het wel 2 dollar, want die viel uit mijn zak.
Na nog in een paar simpele attracties te zijn geweest was het weer tijd om terug te gaan. De baas had namelijk nog een afspraak met een mevrouw in Devonport. Zo lief als wij zijn reden we gezellig met hem mee naar Devonport. Hij liet ons dit liefelijke dorpje zien en dronken gezellig een soort Nieuw Zealandse jillz met hem.
Om half 6 waren we eindelijk thuis, we hadden het helemaal gehad. Om de dag goed af te sluiten was het tijd voor de wijn – tonijn!
Op donderdag 16 oktober zaten Maaike en ik rustig te werken op kantoor toen ineens een medewerker van de fabriek naar ons toe kwam. In onverstaanbaar Engels probeerde hij de autosleutel weten te bemachtigen. Alleen maar behulpzaam natuurlijk, we zijn nog steeds in Nieuw Zealand. De band van de auto was dus leeg.. Ja wisten wij veel. Deze meneer heeft onze auto weer gemaakt en nu maken wij weer veilige kilometertjes.
’s Avonds zijn we gezellig nog een drankje wezen doen in Provedor. Gelukkig hadden we de auto bijna 20 minuten lopen naar de kroeg gezet..
Op de terug weg hadden we twee extra dames bij ons in de auto, dus stiekem met z’n vieren op de achterbank. Zelfs langs de politie gereden en gelukkig niet aangehouden. Wat een boffers zijn wij toch.
Vrijdag 17 oktober ging met pijn in mijn hart de wekker. Het was weer stage tijd. Na stage moesten Maaike en ik nog wat halen in the Mall. Wel hadden we besloten dat Maaike snel even naar de Pak ’n Save ging, ik liep even snel door de K Mark en daarna zouden we gelijk weg gaan. Toen ik door the Mall liep liep ik langs de leuke schoenen winkel met de nieuwe collectie. Ik kon het niet laten om even snel naar binnen te gaan. Ik ben daarna richting de K Mark gegaan en heb gekocht wat ik moest kopen. Ik zat voor de K Mark te wachten op Maaike. Toen zij eenmaal aan kwam had zij een bigsmile op haar gezicht. Ze sprak de volgende woorden uit: “Ik liep net even door de schoenenwinkel” en voor dat de zin klaar was riep ik “Ik ook!”. Snel sprongen we op en liepen richting de schoenenwinkel. We hebben allebei super leuke nieuwe schoenen gekocht.
Volgende week mogen we dus niet meer samen door the Mall lopen…
In de avond was het weer tijd voor wodkavrijdag. Dit ritueel begint altijd standaard in the Empire. Er was besloten dat er maar drie taxi’s nodig waren, omdat 3 mensen gingen lopen naar de stad. Maar puntje bij paaltje wilden we toch allemaal in de taxi. Met z’n vieren op de achterbank, wat donderdag natuurlijk goed ging, zaten we daar. Ook dit keer reden we langs de politie. Met z’n vieren keken we recht de politie auto in en voor we het wisten kwam de politie met loeiende sirenes achter ons aan. Licht gepanikeerd werd de taxi midden op de weg tot stilstand gebracht. De politieman vroeg met hoeveel we op de achterbank zaten. Met 4 paar ogen die hem aanstaarden werd er het antwoord three gegeven. Nu ging de deur aan de andere kant van de auto open ook hier werd de vraag gesteld, maar het antwoord bleef onveranderd three. Twee van ons moesten uitstappen. Ik stapte samen met Ella uit. Wij mochten samen in de politieauto mee die kort gezegd onze gratis taxi speelde. We konden het natuurlijk niet laten een mooie Selfie te maken in de politieauto. En de politie maar wijs maken dat in Nederland het heel normaal is om met z’n vieren op de achterbank te zitten. We zijn er goed vanaf gekomen, 2 taxi’s en geen boete.
De avond verder was weer geslaagd!
Zaterdag 18 oktober stond de citytour door Auckland op het programma. We waren al niet erg enthousiast, maar we zouden toch maar gaan. Julia kwam kijken of ik al wakker was. Met veel pijn en moeite riep ik Ja. Dit was ook het enige wat ik deze ochtend kon uitbrengen. Na een onbepaalde tijd kwam Julia weer met de zin ‘over 10 minuten moeten we weg’. Op dit moment ben ik mijn bed uitgestrompeld en vertelde haar dat ik nog niks gedaan had. Ze moest lachen en we zijn lekker op de bank blijven zitten.
We hadden toen besloten om naar Devonport te gaan. Na een lekkere ice coffee en smoothies heb ik de dames een tourtje gegeven door Devonport, want ja ik was er ten slotte al geweest. Omdat ik zo heerlijk richtingsgevoel heb heb ik alle exits van Devonport laten zien. Zelfs toen ik probeerde de grootste berg op te rijden die er was, wist ik er nog om heen te rijden. Het was zelfs zo erg dat ik het bordje ‘Welcome in Devonport’ opnieuw tegen kwam. Nou ik ben maar snel omgekeerd en naar huis gereden. Meer dan exits zaten er niet in.
Eenmaal thuis gingen Naomi en Julia naar hun kamer. Zelf probeerde ik ook naar mijn kamer te gaan, maar Maaike kwam met het idee om te gaan catannen. En als echte diehard catanspeler kon ik hier geen nee tegen zeggen. Samen met Olivier hebben we catan gespeeld. Met pijn in mijn hart moet ik bekennen dat Olivier met ontwikkelingskaarten heeft gewonnen. Het is bijna net zo erg als Liset (lid van gezelschapsspel club Vlaardingen, zus van Bob) ineens zeg oo volgens mij heb ik gewonnen…
Deze dag hebben we verder niks gedaan en zijn we vroeg naar bed gegaan.
Zondag 19 oktober zijn we richting Piha vertrokken. Dit plaatsje ligt naast Karekarebeach. Piha is een super mooi stukje Nieuw Zealand. De zee, de bergen en het strand. Toen we hier aankwamen was de lucht nog licht bewolkt, maar toen was Piha al prachtig. We zijn een stuk over het strand gaan wandelen. Op een gegeven moment was er een stuk waar de golven bruut tegen de rotsen aankwamen. Het geweld van de zee was hier duidelijk te zien. Maar opeens kwam daar een zeehondje boven met zijn hoofdje. Dit was natuurlijk wel een hoogte puntje deze dag, een heuse wilde zeehond. Na de strand wandeling zijn we opzoek gegaan naar de Kite kite track. Dit is een track die je naar een waterval leidt. Eenmaal de track gevonden was het een kleine 20 minuten om naar de waterval te lopen. Het was een prachtige waterval. Hier hadden Julia en Maaike een jongen leren kennen die vertelde dat het heel mooi was om naar de zonsondergang te kijken. Nouja als iemand dat zegt moet je dat natuurlijk wel even gezien hebben. We gingen dus snel wat eten om de zonsondergang niet te missen.
Er zijn niet veel eetgelegenheden in Piha dus zijn we bij het eerste de beste restaurantje naar binnen gegaan. Voordat je ergens kon gaan zitten moest je je eerst inschrijven op een lijst. Vervolgens moest je je eten bestellen bij de keuken. Je drinken moest je bestellen aan de bar en dan kon je eindelijk gaan zitten. Wanneer het eten klaar was werd je naam omgeroepen. Verrassend genoeg was het eten erg lekker! Na het eten zijn we richting het strand gelopen en hebben we daar gewacht op de zonsondergang. Helaas was het bewolkt waardoor we niet alle kleuren zagen. Wel kleurde de lucht blauw en paars, dat was wel mooi.
Toen de zon onder was was het tijd om de weg naar huis te vervolgen. Het was mijn beurt om te rijden. De weggetjes naar Piha zijn lekker smal, bergachtig maar vooral donker. Het was best eng maar ook weer leuk om te rijden door deze bochtjes. Ik was wel blij toen we weer op de snelweg reden.
De werkweer begon weer op maandag 20 oktober wat tevens de boodschappen dag is. Snel hadden we de boodschappen gehaald. Dit keer hadden we ons wel aan het lijstje gehouden. Na de boodschappen ingeladen te hebben wilde ik naar huis rijden. Wat bleek, liggen er dus extreme verhogingen bij sommige parkeerplekken. Hierdoor reed ik de onderkant van de auto van de baas los.. Met veel schuld gevoel had ik de baas opgebeld die de onderkant van de auto met tiewraps weer aan elkaar maakte. Gelukkig was hij niet boos.
Na de stagedag op 21 oktober kwamen Maaike en ik gesloopt thuis. Op het kastje van de post lagen twee dozen, de MAMA(en natuurlijk papa) Dozen! Snel pakten we de dozen en begonnen ze open te maken. Er zaten allemaal lekkere dingetjes uit Nederland in. Ook heb ik, gelukkig, al mijn parfumvrije rotzooi weer binnen. Dat is ook weer een opluchting. Familie, super bedankt namens Maaike en mij.
Dit was week 7 alweer!
Liefs, Judith
Gedurende de stage dag op woensdag 15 oktober werd de opdracht weer is een stuk onduidelijker gemaakt. De directeur zag dat Maaike en ik er steeds minder van gingen snappen en probeerde ons gerust te stellen. Met veel frustraties werkten Maaike en ik verder aan onze opdracht.
Na een half uurtje kwam de directeur weer terug of we toevallig vandaag al met hem naar Rainbows End wilde in plaats van de dag erna. Rainbows End is het enige pretpark van Nieuw Zealand, de rest zijn Adventure parken. Natuurlijk vonden Maaike en ik het goed om vandaag al naar Rainbows End te gaan. Dus om 12 uur stapten wij in de auto richting het pretpark. We waren hier natuurlijk wel voor serieuze zaken, dus we stapten gelijk in het schommelschip. Af en toe maakten we een foto van een safety bordje en liepen we weer door naar de volgende attractie. Met een klein beetje de baas te pushen stapten we samen, zonder Maaike, in de engste attractie die er was. Een paal die draaiend over de kop ging. Dit klinkt een beetje vaag, maar het was wel super gaaf. Al kostte het wel 2 dollar, want die viel uit mijn zak.
Na nog in een paar simpele attracties te zijn geweest was het weer tijd om terug te gaan. De baas had namelijk nog een afspraak met een mevrouw in Devonport. Zo lief als wij zijn reden we gezellig met hem mee naar Devonport. Hij liet ons dit liefelijke dorpje zien en dronken gezellig een soort Nieuw Zealandse jillz met hem.
Om half 6 waren we eindelijk thuis, we hadden het helemaal gehad. Om de dag goed af te sluiten was het tijd voor de wijn – tonijn!
Op donderdag 16 oktober zaten Maaike en ik rustig te werken op kantoor toen ineens een medewerker van de fabriek naar ons toe kwam. In onverstaanbaar Engels probeerde hij de autosleutel weten te bemachtigen. Alleen maar behulpzaam natuurlijk, we zijn nog steeds in Nieuw Zealand. De band van de auto was dus leeg.. Ja wisten wij veel. Deze meneer heeft onze auto weer gemaakt en nu maken wij weer veilige kilometertjes.
’s Avonds zijn we gezellig nog een drankje wezen doen in Provedor. Gelukkig hadden we de auto bijna 20 minuten lopen naar de kroeg gezet..
Op de terug weg hadden we twee extra dames bij ons in de auto, dus stiekem met z’n vieren op de achterbank. Zelfs langs de politie gereden en gelukkig niet aangehouden. Wat een boffers zijn wij toch.
Vrijdag 17 oktober ging met pijn in mijn hart de wekker. Het was weer stage tijd. Na stage moesten Maaike en ik nog wat halen in the Mall. Wel hadden we besloten dat Maaike snel even naar de Pak ’n Save ging, ik liep even snel door de K Mark en daarna zouden we gelijk weg gaan. Toen ik door the Mall liep liep ik langs de leuke schoenen winkel met de nieuwe collectie. Ik kon het niet laten om even snel naar binnen te gaan. Ik ben daarna richting de K Mark gegaan en heb gekocht wat ik moest kopen. Ik zat voor de K Mark te wachten op Maaike. Toen zij eenmaal aan kwam had zij een bigsmile op haar gezicht. Ze sprak de volgende woorden uit: “Ik liep net even door de schoenenwinkel” en voor dat de zin klaar was riep ik “Ik ook!”. Snel sprongen we op en liepen richting de schoenenwinkel. We hebben allebei super leuke nieuwe schoenen gekocht.
Volgende week mogen we dus niet meer samen door the Mall lopen…
In de avond was het weer tijd voor wodkavrijdag. Dit ritueel begint altijd standaard in the Empire. Er was besloten dat er maar drie taxi’s nodig waren, omdat 3 mensen gingen lopen naar de stad. Maar puntje bij paaltje wilden we toch allemaal in de taxi. Met z’n vieren op de achterbank, wat donderdag natuurlijk goed ging, zaten we daar. Ook dit keer reden we langs de politie. Met z’n vieren keken we recht de politie auto in en voor we het wisten kwam de politie met loeiende sirenes achter ons aan. Licht gepanikeerd werd de taxi midden op de weg tot stilstand gebracht. De politieman vroeg met hoeveel we op de achterbank zaten. Met 4 paar ogen die hem aanstaarden werd er het antwoord three gegeven. Nu ging de deur aan de andere kant van de auto open ook hier werd de vraag gesteld, maar het antwoord bleef onveranderd three. Twee van ons moesten uitstappen. Ik stapte samen met Ella uit. Wij mochten samen in de politieauto mee die kort gezegd onze gratis taxi speelde. We konden het natuurlijk niet laten een mooie Selfie te maken in de politieauto. En de politie maar wijs maken dat in Nederland het heel normaal is om met z’n vieren op de achterbank te zitten. We zijn er goed vanaf gekomen, 2 taxi’s en geen boete.
De avond verder was weer geslaagd!
Zaterdag 18 oktober stond de citytour door Auckland op het programma. We waren al niet erg enthousiast, maar we zouden toch maar gaan. Julia kwam kijken of ik al wakker was. Met veel pijn en moeite riep ik Ja. Dit was ook het enige wat ik deze ochtend kon uitbrengen. Na een onbepaalde tijd kwam Julia weer met de zin ‘over 10 minuten moeten we weg’. Op dit moment ben ik mijn bed uitgestrompeld en vertelde haar dat ik nog niks gedaan had. Ze moest lachen en we zijn lekker op de bank blijven zitten.
We hadden toen besloten om naar Devonport te gaan. Na een lekkere ice coffee en smoothies heb ik de dames een tourtje gegeven door Devonport, want ja ik was er ten slotte al geweest. Omdat ik zo heerlijk richtingsgevoel heb heb ik alle exits van Devonport laten zien. Zelfs toen ik probeerde de grootste berg op te rijden die er was, wist ik er nog om heen te rijden. Het was zelfs zo erg dat ik het bordje ‘Welcome in Devonport’ opnieuw tegen kwam. Nou ik ben maar snel omgekeerd en naar huis gereden. Meer dan exits zaten er niet in.
Eenmaal thuis gingen Naomi en Julia naar hun kamer. Zelf probeerde ik ook naar mijn kamer te gaan, maar Maaike kwam met het idee om te gaan catannen. En als echte diehard catanspeler kon ik hier geen nee tegen zeggen. Samen met Olivier hebben we catan gespeeld. Met pijn in mijn hart moet ik bekennen dat Olivier met ontwikkelingskaarten heeft gewonnen. Het is bijna net zo erg als Liset (lid van gezelschapsspel club Vlaardingen, zus van Bob) ineens zeg oo volgens mij heb ik gewonnen…
Deze dag hebben we verder niks gedaan en zijn we vroeg naar bed gegaan.
Zondag 19 oktober zijn we richting Piha vertrokken. Dit plaatsje ligt naast Karekarebeach. Piha is een super mooi stukje Nieuw Zealand. De zee, de bergen en het strand. Toen we hier aankwamen was de lucht nog licht bewolkt, maar toen was Piha al prachtig. We zijn een stuk over het strand gaan wandelen. Op een gegeven moment was er een stuk waar de golven bruut tegen de rotsen aankwamen. Het geweld van de zee was hier duidelijk te zien. Maar opeens kwam daar een zeehondje boven met zijn hoofdje. Dit was natuurlijk wel een hoogte puntje deze dag, een heuse wilde zeehond. Na de strand wandeling zijn we opzoek gegaan naar de Kite kite track. Dit is een track die je naar een waterval leidt. Eenmaal de track gevonden was het een kleine 20 minuten om naar de waterval te lopen. Het was een prachtige waterval. Hier hadden Julia en Maaike een jongen leren kennen die vertelde dat het heel mooi was om naar de zonsondergang te kijken. Nouja als iemand dat zegt moet je dat natuurlijk wel even gezien hebben. We gingen dus snel wat eten om de zonsondergang niet te missen.
Er zijn niet veel eetgelegenheden in Piha dus zijn we bij het eerste de beste restaurantje naar binnen gegaan. Voordat je ergens kon gaan zitten moest je je eerst inschrijven op een lijst. Vervolgens moest je je eten bestellen bij de keuken. Je drinken moest je bestellen aan de bar en dan kon je eindelijk gaan zitten. Wanneer het eten klaar was werd je naam omgeroepen. Verrassend genoeg was het eten erg lekker! Na het eten zijn we richting het strand gelopen en hebben we daar gewacht op de zonsondergang. Helaas was het bewolkt waardoor we niet alle kleuren zagen. Wel kleurde de lucht blauw en paars, dat was wel mooi.
Toen de zon onder was was het tijd om de weg naar huis te vervolgen. Het was mijn beurt om te rijden. De weggetjes naar Piha zijn lekker smal, bergachtig maar vooral donker. Het was best eng maar ook weer leuk om te rijden door deze bochtjes. Ik was wel blij toen we weer op de snelweg reden.
De werkweer begon weer op maandag 20 oktober wat tevens de boodschappen dag is. Snel hadden we de boodschappen gehaald. Dit keer hadden we ons wel aan het lijstje gehouden. Na de boodschappen ingeladen te hebben wilde ik naar huis rijden. Wat bleek, liggen er dus extreme verhogingen bij sommige parkeerplekken. Hierdoor reed ik de onderkant van de auto van de baas los.. Met veel schuld gevoel had ik de baas opgebeld die de onderkant van de auto met tiewraps weer aan elkaar maakte. Gelukkig was hij niet boos.
Na de stagedag op 21 oktober kwamen Maaike en ik gesloopt thuis. Op het kastje van de post lagen twee dozen, de MAMA(en natuurlijk papa) Dozen! Snel pakten we de dozen en begonnen ze open te maken. Er zaten allemaal lekkere dingetjes uit Nederland in. Ook heb ik, gelukkig, al mijn parfumvrije rotzooi weer binnen. Dat is ook weer een opluchting. Familie, super bedankt namens Maaike en mij.
Dit was week 7 alweer!
Liefs, Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
