Week 19 - Het regent harder dan ik hebben kan
Door: Judith
Blijf op de hoogte en volg Judith
13 Januari 2015 | Nieuw Zeeland, Te Anau
Lieve allemaal,
De week is weer voorbij gevlogen en we hebben weer zo veel gedaan. Van kiwi's spotten tot hiken, we hebben niet stil gezeten. Sorry voor de steeds langer wordende blogs, maar er gebeurt gewoon zoveel. Dus succes!
Woensdag 7 januari was de dag dat wij na 4 maanden kiwi's gingen spotten, eindelijk! Hiervoor zijn wij naar een wildlife centre gegaan in Queenstown. De kiwi's die hier leven zijn niet gevangen genomen, maar komen hier binnen door bijvoorbeeld een auto ongeluk. Ook zorgen ze er hier voor dat de kiwi populatie in Nieuw Zealand gaat groeien Dus het is alleen maar goed dat ze hier zitten. Het dag en nacht ritme van de kiwi's is in de kiwihuizen omgedraaid zodat de mensen ze ook kunnen zien. Rond half 10 stapten we hier binnen. Bij binnenkomst van het centre kregen we allemaal een koptelefoon en een apparaatje om een tocht door het park te krijgen. Hier aan begonnen we gelijk, want de kiwi's zouden rond 10 uur gevoerd worden. Er zitten in dit park verschillende dieren, waaronder vogels en amfibieën. Rond 10 uur gingen we wel snel naar het kiwihuis. Hier zagen we een vrouwtjes kiwi en een baby kiwi. Ze waren echt super lief, maar het zijn wel een beetje gekke beesten. Ben wel erg blij dat ik ze nu eindelijk gezien heb. Na het kiwi voeren hebben we onze toer door het park vervolgd. Om 11 uur was een soort vogelshow waar we uitleg kregen over verschillende dieren. Ook dit was erg leuk. Na dat onze toer door het park was afgelopen zijn we naar de shotoverriver gereden. Dit is een bekende rivier in Queenstown. We hadden helaas geen leuke korting met de shotoverjet kunnen regelen dus hebben deze alleen van de kant gezien.
Na de rivier zijn we lekker aan het meer gaan liggen en hebben we ons klaar gemaakt om uit te gaan. We gingen eerst gezellig een drankje drinken bij Ella. Daarna zouden we afspreken met een kennis van Julia. Doordat Maaike en ik de wijn terug gingen leggen in het hostel en daar iets te lang bleven hangen hebben wij de kennis nooit gezien. Maaike en ik hebben de hele avond samen doorgebracht. Het was erg gezellig!
De volgende ochtend op donderdag 8 januari ging de wekker van onze kamergenoot echt zo lang af. En niet een rustgevend muziekje, nee een zoemer waar je niet vrolijk van word. Helaas werd onze grote vriend er niet wakker van. Ik ben hiervoor twee keer mijn bed uit gegaan om dat stomme ding van hem uit te zetten. Lekker zo'n dag dat je kan uitslapen..
De rest van de dag hebben we lekker bij het meer gelegen, beetje genieten van de zon.
In de avond ging ik samen met Julia nog even Queenstown in. In Queenstown kan je de gehele week uitgaan. Na lekker ouderwets tea time gehad te hebben, een paar dansjes gewaagd te hebben was het dan echt tijd dat wij kennis gingen maken met de burger van Nieuw Zeeland, de Fergburger. Voor de Fergburger staat altijd zo'n lange rij, gewoon al in de middag. Maar op ons tijdstip, 4 uur in de nacht, waren wij zo aan de beurt. Ja Fergburger is geopend tot half 5 in de nacht en dan is het gewoon nog druk. De smaak van deze burger is onbeschrijfelijk, zo goddelijk. Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n lekkere burger gegeten als de Fergburger. Een burger om nooit maar dan ook nooit te vergeten.
Nog nagenietend van de burger was het dan echt tijd dat Julia en ik naar ons bed toe gingen.
Laat deze vrijdagochtend nou precies hetzelfde gaan als die van donderdag. Op vrijdag 9 januari ging die verdomde wekker weer om half 9 af. Ik stond nog slaapdronken naast mijn bed, maar gelukkig werd die nu zelf wakker van die verschrikkelijke wekker. Ook moesten wij uit bed, want we moesten uit gaan checken.
Ik was eerlijk gezegd zo brak als een slak, dus nam als ontbijt lekker een smoothie. Daarna zijn we gaan rijden naar Te Anau. Na twee uurtjes rijden kwamen we aan in het hostel. We hadden eindelijk weer is een kamer zonder stapelbedden! Als leuke activiteit van de dag zijn we richting de Mirrorlakes gereden. Dit zijn meren die spiegelen, zoals de naam al zegt. In het begin zagen we niet echt de spiegeling, maar op een gegeven moment zagen we de bergen in het water. Het was erg mooi om te zien.
Verder deze dag hebben wij ons voorbereid op de track die we de volgende dagen zouden gaan lopen, de Hollyfordtrack. We hebben deze dag rustig aan gedaan, onze backpacks goed ingepakt voor de track en zijn lekker gaan slapen. Want de volgende dag zouden we echt gaan beginnen aan de track.
Zaterdag 10 januari ging de wekker weer om half 9 om ons klaar te gaan maken voor de Hollyfordtrack. De Hollyfordtrack is eigenlijk een track van 4 a 5 dagen in het Fiorlandpark en op het einde zou je eigenlijk moeten worden opgehaald met de helikopter of met de jetboat en dan nog een dag terug lopen. Hier hadden wij natuurlijk geen geld voor en hebben besloten om een alternatieve route te maken. Wij hadden een driedaagse route er van gemaakt, met het gratis teruglopen er mee in berekend. Dus om half 9 begonnen we met onze laatste douche en zijn we lekker eitjes gaan bakken om mee te nemen. Rond half 11 reden we weg bij het hostel. Toen we aankwamen bij de start was er geen punt waar we ons konden melden, geen punt om te kijken of
er wel plek was om te gaan slapen. We hebben ons maar op een camping of iets dergelijks gemeld dat we de track gingen lopen. Als we ons dat niet binnen de afgesproken datum zouden melden dan zou er gezocht gaan worden. Dus het was alleen maar voor onze eigen veiligheid. Na dit gedaan te hebben hebben we de auto geparkeerd, onze backpackies opgedaan en zijn we begonnen aan de track. Er stond aangegeven dat naar Lake Alabaster hut het 5 uur lopen was. Dus daar gingen we dan. De zon scheen lekker en de natuur om ons heen was erg mooi. Na 2.5 uur lopen kwamen we bij de eerste hut aan, hier zouden we niet gaan slapen. Wel kregen we de uitleg van een ervaren loper over de slaapplekken en zo. Na een pauze van een half uur waren we weer verder gaan lopen. Hier werd ineens aangegeven dat we nog 3.5 uur moesten lopen, dus 6 uur in totaal. Dit was even niet een minder berichtje, want onze ruggen gingen het begeven van de backpacks die gewoon niet goed zijn. Vermoeid kwamen we aan bij de hut. Hier was nog een andere slaper. Al snel kwamen we er hier achter dat we niet konden koken, want er waren geen pannen en gaspitjes. Daar zaten we dan met onze ongekookte pasta, rijst en saus. Dus ons avond eten bestond uit snoep, brood met koude butterchicken saus en een appeltje. Verder was er in de hut niet veel te doen en zijn in onze privé kamer (want die andere jongen lag in de andere kamer) gaan slapen.
In de nacht vond Naomi het leuk om plakband te plakken en te gaan plassen. Ik schrok me dood toen ik ineens een gedaante door de kamer zag bewegen. O wat fijn deuren zonder slot in de middle of nowhere.
De volgende dag, zondag 11 januari, regende het de hele dag. We hadden besloten om van onze driedaagse hike een tweedaagse hike te maken, in verband met het eten. Er zat dus maar een ding op, 6 uur lang terug lopen door de zeikregen. Er moet hier bij vermeldt worden dat het Fiorlandpark een tropisch regenwoud is, dus de buien zijn enorm.
De hike was precies dezelfde weg terug, maar het zag er totaal anders uit. Overal liepen ineens watervalletjes, plassen, de riviertjes die leeg stonden stroomde ontzettend hard. Het zonnige paradijsje was ineens verandert in een onderwater gelopen woud. Mijn schoenen redde het nog wel een halfuurtje om droog te blijven, maar daarna voelde ik bij elke stap die ik zette de plassen in mijn schoenen. Iedereen was door en door nat. Na 2 uur en 50 minuten bereikte we weer de eerste hut van de dag ervoor. Dit was een goed teken, we hadden de tijd met 40 minuten verkort! We hebben geen pauze genomen en zijn in 1 keer doorgelopen naar het einde.
De tocht werd weer zwaarder en zwaarder en de backpackpijn kwam weer opzetten. We werden de regen spuugzat. Ook de kou nam steeds meer toe, doordat we zo nat waren. Na de laatste 2,5 uur gelopen te hebben kwamen we eindelijk aan bij de auto! Snel hebben we onze kleren uitgetrokken, de backpacks in de achterbak gegooid en zijn terug gereden naar Te Anau. In mijn bh en string zat ik achter het stuur, wel had ik een handdoekje om gedaan hoor haha. Toen we een stukje verder waren gereden konden we goed de berg zien waar we hadden gelopen. We zagen hier verschillende grote watervallen lopen die er nog niet waren. Kan je nagaan hoeveel regen er wel niet gevallen is.
Toen we bij het hostel van twee dagen eerder aankwamen kregen we spijtig te horen dat het vol zat. Dus wij snel op zoek naar een nieuw hostel. Deze was een klein stukje verderop. Hier kwam ik er achter dat niet alleen mijn hele inhoud van mijn backpack nat was, ook mijn droge spullen die in de kofferbak lagen waren helemaal doorweekt. De kleren die ik nog aan had waren droger dan mijn 'droge' spullen uit de auto. Op dat moment was ik het wel een beetje zat. Gelukkig hadden we een goed vooruit zicht. Van Julia haar papa mochten we een keertje uiteten, echt super lief. Dus wij zijn lekker een stukje vlees in het dorpje gaan eten. Naomi en ik hadden lekker spareribs genomen, mmm lekker kluiven. Het was een gezellige avond.
Toen we terug kwamen in het hostel lagen onze twee kamergenoten al te snurken, een opa en oma. De nodige opmerkingen van 'gooi een baksteen' en 'rol hem uit z'n bed' werden heen en weer geroepen, want van snurkers houden wij niet zo.
Maandag 12 januari dachten wij in de ochtend wel anders over deze opmerkingen toen we erachter kwamen dat dit stel, natuurlijk, Nederlands bleek te zijn. We leren het ook gewoon niet om gewoon is een keer ons mond te houden over andere. 9 van de 10 keer blijken deze personen Nederlands te zijn. We hadden wel het gevoel dat deze mensen ons niet gehoord hadden, want ze deden erg aardig tegen ons.
Nadat we om 10 uur waren uitgecheckt kwam Maaike met het goede idee om lekker te gaan ontbijten in het dorpje, want ja dat hadden we tenslotte verdiend. Met een smoothie en een panini zaten we heerlijk te ontbijten in de zon. Zien we daar ineens Ella en Ruby komen aanlopen. Die komen we ook overal tegen! We hebben nog even gezellig met elkaar zitten kletsen en toen was het weer tijd om afscheid te nemen.
Na het ontbijt zijn we doorgereden naar het eerste hostel waar we verbleven. We hadden hier namelijk al twee nachten geboekt. We hebben al onze kleren gewassen en laten drogen in zon. Ook hebben we zelf nog even liggen bakken. We hebben het verder lekker rustig aan gedaan.
Dinsdag 13 januari ging de wekker vroeg, omdat we een leuke cruise hadden geboekt bij Milford Sound. Het is ongeveer twee uurtjes rijden naar Milford Sound. In Te Anau was de lucht blauw, dus we hadden allemaal onze korte broekjes aan gedaan. Toen we aankwamen in Milford Sound waren er zoveel wolken, het was gewoon koud. Dus met kippenvel op onze beentje stapten we op de boot.
In de boot zaten we lekker binnen. Het was een 2.5 uur durende cruise. We vaarden langs veel verschillende watervallen en mooie natuur. Op een gegeven moment horen we door de speakers het woordje Seals. Dus als een speer sprinten we met onze camera's naar het dek om de zeehondjes te bekijken. Er lagen zoveel zeehondjes op de rots. Het was echt een super leuk gezicht. De hoop om een walvis te zien nam toe. Helaas is het bij hoop gebleven.
De cruise verder was gewoon erg mooi. Ik ben erg blij dat ik deze cruise heb gedaan. Na de cruise zijn we nog een keertje langs de Mirrorlakes gereden om te kijken of het nog meer spiegelde. Het zag er niet zo uit, maar op de foto's is wel een groot verschil te zien. Na de Mirrorlakes zijn we weer naar het hostel gegaan en heb ik wat gelezen en in de zon gechillt. Ook deze dag was weer erg leuk. Dit is ook onze laatste nacht in Te Anau.
Dit was de week weer!
Liefs, Judith
De week is weer voorbij gevlogen en we hebben weer zo veel gedaan. Van kiwi's spotten tot hiken, we hebben niet stil gezeten. Sorry voor de steeds langer wordende blogs, maar er gebeurt gewoon zoveel. Dus succes!
Woensdag 7 januari was de dag dat wij na 4 maanden kiwi's gingen spotten, eindelijk! Hiervoor zijn wij naar een wildlife centre gegaan in Queenstown. De kiwi's die hier leven zijn niet gevangen genomen, maar komen hier binnen door bijvoorbeeld een auto ongeluk. Ook zorgen ze er hier voor dat de kiwi populatie in Nieuw Zealand gaat groeien Dus het is alleen maar goed dat ze hier zitten. Het dag en nacht ritme van de kiwi's is in de kiwihuizen omgedraaid zodat de mensen ze ook kunnen zien. Rond half 10 stapten we hier binnen. Bij binnenkomst van het centre kregen we allemaal een koptelefoon en een apparaatje om een tocht door het park te krijgen. Hier aan begonnen we gelijk, want de kiwi's zouden rond 10 uur gevoerd worden. Er zitten in dit park verschillende dieren, waaronder vogels en amfibieën. Rond 10 uur gingen we wel snel naar het kiwihuis. Hier zagen we een vrouwtjes kiwi en een baby kiwi. Ze waren echt super lief, maar het zijn wel een beetje gekke beesten. Ben wel erg blij dat ik ze nu eindelijk gezien heb. Na het kiwi voeren hebben we onze toer door het park vervolgd. Om 11 uur was een soort vogelshow waar we uitleg kregen over verschillende dieren. Ook dit was erg leuk. Na dat onze toer door het park was afgelopen zijn we naar de shotoverriver gereden. Dit is een bekende rivier in Queenstown. We hadden helaas geen leuke korting met de shotoverjet kunnen regelen dus hebben deze alleen van de kant gezien.
Na de rivier zijn we lekker aan het meer gaan liggen en hebben we ons klaar gemaakt om uit te gaan. We gingen eerst gezellig een drankje drinken bij Ella. Daarna zouden we afspreken met een kennis van Julia. Doordat Maaike en ik de wijn terug gingen leggen in het hostel en daar iets te lang bleven hangen hebben wij de kennis nooit gezien. Maaike en ik hebben de hele avond samen doorgebracht. Het was erg gezellig!
De volgende ochtend op donderdag 8 januari ging de wekker van onze kamergenoot echt zo lang af. En niet een rustgevend muziekje, nee een zoemer waar je niet vrolijk van word. Helaas werd onze grote vriend er niet wakker van. Ik ben hiervoor twee keer mijn bed uit gegaan om dat stomme ding van hem uit te zetten. Lekker zo'n dag dat je kan uitslapen..
De rest van de dag hebben we lekker bij het meer gelegen, beetje genieten van de zon.
In de avond ging ik samen met Julia nog even Queenstown in. In Queenstown kan je de gehele week uitgaan. Na lekker ouderwets tea time gehad te hebben, een paar dansjes gewaagd te hebben was het dan echt tijd dat wij kennis gingen maken met de burger van Nieuw Zeeland, de Fergburger. Voor de Fergburger staat altijd zo'n lange rij, gewoon al in de middag. Maar op ons tijdstip, 4 uur in de nacht, waren wij zo aan de beurt. Ja Fergburger is geopend tot half 5 in de nacht en dan is het gewoon nog druk. De smaak van deze burger is onbeschrijfelijk, zo goddelijk. Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n lekkere burger gegeten als de Fergburger. Een burger om nooit maar dan ook nooit te vergeten.
Nog nagenietend van de burger was het dan echt tijd dat Julia en ik naar ons bed toe gingen.
Laat deze vrijdagochtend nou precies hetzelfde gaan als die van donderdag. Op vrijdag 9 januari ging die verdomde wekker weer om half 9 af. Ik stond nog slaapdronken naast mijn bed, maar gelukkig werd die nu zelf wakker van die verschrikkelijke wekker. Ook moesten wij uit bed, want we moesten uit gaan checken.
Ik was eerlijk gezegd zo brak als een slak, dus nam als ontbijt lekker een smoothie. Daarna zijn we gaan rijden naar Te Anau. Na twee uurtjes rijden kwamen we aan in het hostel. We hadden eindelijk weer is een kamer zonder stapelbedden! Als leuke activiteit van de dag zijn we richting de Mirrorlakes gereden. Dit zijn meren die spiegelen, zoals de naam al zegt. In het begin zagen we niet echt de spiegeling, maar op een gegeven moment zagen we de bergen in het water. Het was erg mooi om te zien.
Verder deze dag hebben wij ons voorbereid op de track die we de volgende dagen zouden gaan lopen, de Hollyfordtrack. We hebben deze dag rustig aan gedaan, onze backpacks goed ingepakt voor de track en zijn lekker gaan slapen. Want de volgende dag zouden we echt gaan beginnen aan de track.
Zaterdag 10 januari ging de wekker weer om half 9 om ons klaar te gaan maken voor de Hollyfordtrack. De Hollyfordtrack is eigenlijk een track van 4 a 5 dagen in het Fiorlandpark en op het einde zou je eigenlijk moeten worden opgehaald met de helikopter of met de jetboat en dan nog een dag terug lopen. Hier hadden wij natuurlijk geen geld voor en hebben besloten om een alternatieve route te maken. Wij hadden een driedaagse route er van gemaakt, met het gratis teruglopen er mee in berekend. Dus om half 9 begonnen we met onze laatste douche en zijn we lekker eitjes gaan bakken om mee te nemen. Rond half 11 reden we weg bij het hostel. Toen we aankwamen bij de start was er geen punt waar we ons konden melden, geen punt om te kijken of
er wel plek was om te gaan slapen. We hebben ons maar op een camping of iets dergelijks gemeld dat we de track gingen lopen. Als we ons dat niet binnen de afgesproken datum zouden melden dan zou er gezocht gaan worden. Dus het was alleen maar voor onze eigen veiligheid. Na dit gedaan te hebben hebben we de auto geparkeerd, onze backpackies opgedaan en zijn we begonnen aan de track. Er stond aangegeven dat naar Lake Alabaster hut het 5 uur lopen was. Dus daar gingen we dan. De zon scheen lekker en de natuur om ons heen was erg mooi. Na 2.5 uur lopen kwamen we bij de eerste hut aan, hier zouden we niet gaan slapen. Wel kregen we de uitleg van een ervaren loper over de slaapplekken en zo. Na een pauze van een half uur waren we weer verder gaan lopen. Hier werd ineens aangegeven dat we nog 3.5 uur moesten lopen, dus 6 uur in totaal. Dit was even niet een minder berichtje, want onze ruggen gingen het begeven van de backpacks die gewoon niet goed zijn. Vermoeid kwamen we aan bij de hut. Hier was nog een andere slaper. Al snel kwamen we er hier achter dat we niet konden koken, want er waren geen pannen en gaspitjes. Daar zaten we dan met onze ongekookte pasta, rijst en saus. Dus ons avond eten bestond uit snoep, brood met koude butterchicken saus en een appeltje. Verder was er in de hut niet veel te doen en zijn in onze privé kamer (want die andere jongen lag in de andere kamer) gaan slapen.
In de nacht vond Naomi het leuk om plakband te plakken en te gaan plassen. Ik schrok me dood toen ik ineens een gedaante door de kamer zag bewegen. O wat fijn deuren zonder slot in de middle of nowhere.
De volgende dag, zondag 11 januari, regende het de hele dag. We hadden besloten om van onze driedaagse hike een tweedaagse hike te maken, in verband met het eten. Er zat dus maar een ding op, 6 uur lang terug lopen door de zeikregen. Er moet hier bij vermeldt worden dat het Fiorlandpark een tropisch regenwoud is, dus de buien zijn enorm.
De hike was precies dezelfde weg terug, maar het zag er totaal anders uit. Overal liepen ineens watervalletjes, plassen, de riviertjes die leeg stonden stroomde ontzettend hard. Het zonnige paradijsje was ineens verandert in een onderwater gelopen woud. Mijn schoenen redde het nog wel een halfuurtje om droog te blijven, maar daarna voelde ik bij elke stap die ik zette de plassen in mijn schoenen. Iedereen was door en door nat. Na 2 uur en 50 minuten bereikte we weer de eerste hut van de dag ervoor. Dit was een goed teken, we hadden de tijd met 40 minuten verkort! We hebben geen pauze genomen en zijn in 1 keer doorgelopen naar het einde.
De tocht werd weer zwaarder en zwaarder en de backpackpijn kwam weer opzetten. We werden de regen spuugzat. Ook de kou nam steeds meer toe, doordat we zo nat waren. Na de laatste 2,5 uur gelopen te hebben kwamen we eindelijk aan bij de auto! Snel hebben we onze kleren uitgetrokken, de backpacks in de achterbak gegooid en zijn terug gereden naar Te Anau. In mijn bh en string zat ik achter het stuur, wel had ik een handdoekje om gedaan hoor haha. Toen we een stukje verder waren gereden konden we goed de berg zien waar we hadden gelopen. We zagen hier verschillende grote watervallen lopen die er nog niet waren. Kan je nagaan hoeveel regen er wel niet gevallen is.
Toen we bij het hostel van twee dagen eerder aankwamen kregen we spijtig te horen dat het vol zat. Dus wij snel op zoek naar een nieuw hostel. Deze was een klein stukje verderop. Hier kwam ik er achter dat niet alleen mijn hele inhoud van mijn backpack nat was, ook mijn droge spullen die in de kofferbak lagen waren helemaal doorweekt. De kleren die ik nog aan had waren droger dan mijn 'droge' spullen uit de auto. Op dat moment was ik het wel een beetje zat. Gelukkig hadden we een goed vooruit zicht. Van Julia haar papa mochten we een keertje uiteten, echt super lief. Dus wij zijn lekker een stukje vlees in het dorpje gaan eten. Naomi en ik hadden lekker spareribs genomen, mmm lekker kluiven. Het was een gezellige avond.
Toen we terug kwamen in het hostel lagen onze twee kamergenoten al te snurken, een opa en oma. De nodige opmerkingen van 'gooi een baksteen' en 'rol hem uit z'n bed' werden heen en weer geroepen, want van snurkers houden wij niet zo.
Maandag 12 januari dachten wij in de ochtend wel anders over deze opmerkingen toen we erachter kwamen dat dit stel, natuurlijk, Nederlands bleek te zijn. We leren het ook gewoon niet om gewoon is een keer ons mond te houden over andere. 9 van de 10 keer blijken deze personen Nederlands te zijn. We hadden wel het gevoel dat deze mensen ons niet gehoord hadden, want ze deden erg aardig tegen ons.
Nadat we om 10 uur waren uitgecheckt kwam Maaike met het goede idee om lekker te gaan ontbijten in het dorpje, want ja dat hadden we tenslotte verdiend. Met een smoothie en een panini zaten we heerlijk te ontbijten in de zon. Zien we daar ineens Ella en Ruby komen aanlopen. Die komen we ook overal tegen! We hebben nog even gezellig met elkaar zitten kletsen en toen was het weer tijd om afscheid te nemen.
Na het ontbijt zijn we doorgereden naar het eerste hostel waar we verbleven. We hadden hier namelijk al twee nachten geboekt. We hebben al onze kleren gewassen en laten drogen in zon. Ook hebben we zelf nog even liggen bakken. We hebben het verder lekker rustig aan gedaan.
Dinsdag 13 januari ging de wekker vroeg, omdat we een leuke cruise hadden geboekt bij Milford Sound. Het is ongeveer twee uurtjes rijden naar Milford Sound. In Te Anau was de lucht blauw, dus we hadden allemaal onze korte broekjes aan gedaan. Toen we aankwamen in Milford Sound waren er zoveel wolken, het was gewoon koud. Dus met kippenvel op onze beentje stapten we op de boot.
In de boot zaten we lekker binnen. Het was een 2.5 uur durende cruise. We vaarden langs veel verschillende watervallen en mooie natuur. Op een gegeven moment horen we door de speakers het woordje Seals. Dus als een speer sprinten we met onze camera's naar het dek om de zeehondjes te bekijken. Er lagen zoveel zeehondjes op de rots. Het was echt een super leuk gezicht. De hoop om een walvis te zien nam toe. Helaas is het bij hoop gebleven.
De cruise verder was gewoon erg mooi. Ik ben erg blij dat ik deze cruise heb gedaan. Na de cruise zijn we nog een keertje langs de Mirrorlakes gereden om te kijken of het nog meer spiegelde. Het zag er niet zo uit, maar op de foto's is wel een groot verschil te zien. Na de Mirrorlakes zijn we weer naar het hostel gegaan en heb ik wat gelezen en in de zon gechillt. Ook deze dag was weer erg leuk. Dit is ook onze laatste nacht in Te Anau.
Dit was de week weer!
Liefs, Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
